Bahar

Bahâr
Lâhn

I

Güzerân eyleyip zamân-ı hazân,

Yine âlemde nev-bahâr olmuş.

Zulmet-î şeb geçip nehâr olmuş;

Başlamış handeye zemin ü zamân.

Rûh-i sâri midir hevâ ki eder

Hangi bir cismi okşasa ihyâ?

Huldten mi vezân olur ki sabâ

Bahş eder kokladıkça rûha sefâ?

O kadar kim hurûş ü cûş-i hayât,

Aceb olmaz mı eylese emvât

Rû-yi arzı nümûne-yî mahşer!

L â h n

II

Bak şu âsâra çeşm-i ibret ile,

Her birinde iyân Cemâlü’llah!

İmtizâc eylemiş Meâlü’llah!

Lâfz-ı pür-cilve-yi tabîat ile.

Her giyâha teseccüd etmelidir!

Ne kadar olsa da hakîr ü hasîs

O yine Hakk’ı etmede takdis.

Eden emr-i ibâdeti te’sîs

Bir esâs-i metine dünyâda

Suveri bir bilip de manâda

Hâlisâne taabbüd etmelidir.

L â h n

III

Fecr-i evvelde, belki çok erken,

Eyler âgâz-i nağme mürg-i seher.

Ağarırken yavaş yavaş hâver

Aleve gark olur o yer. Derken,

Azametle tulü’ eder hurşîd.

Lemeâtı girince meşcereye,

Aks edince eşi’ası dereye.

Dayanılmaz o hüsn-i manzaraya!

Nereyi subh-dem eşi’a-yı şems

Yed-i mu’cizle eylese bir lems

Olur orda hayât ü neş’e bedîd.

Lâhn

IV

Bak şu mahlûka bak hevâda gezer.

Sanki şükûfedir kanatlanmış.

Kelebek derler, öyle adlanmış;

Nûr içinde, ziyâ içinde yüzer!

İşitilmezse de eğerçi sesi

Harekâtı bütün sefâ vü tarab,

Cümbüşü ihtizâz-ı tab’a sebeb;

Ne arar dâima, ne kasdı aceb?

Her nihâl-i şükûfe-dâra konar.

Nâf-i erhâra dest-i hırsı sunar

Koşturur gûdegân-ı nev-hevesi.

L â h n
VIII

Subh-dem gel de gör o mâh-veşi,

Düşekalmış çemende mestâne!

Münteşir nûr-i vechi her yâne

Sanki tanzîr eder doğan güneşi..

Ruhları bir nihâide iki gül

Açmamış goncedir meğer deheni.

Ne kadar hâil olsa pîreheni

Görünür reng-i saffet-i bedeni.

Uyusun bir zamân uyandırma,

Gösterip hâlini utandırma;

Yavaş! Allaah için yavaş bülbül!

                Recaizade M. Ekrem (Zemzeme I)

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.