Saat tam olarak on üç, nokta, sıfır, sıfır…
On üç, nokta, sıfır, bir değil.
On üç, nokta, sıfır, sıfır; çünkü Üstat Âkif ile buluşacağım, söz verdiğim yerde, söz verdiğim saatte, aksi mümkün değil, çok kızar, küser, aylarca konuşmaz.
Ongözlü köprüye karşı çay içeceğiz, sohbet demlendireceğiz, biraz da anı biriktireceğiz, en unutulmaz olanından.
Hava açık, hafif esiyor, mevsim sonbahar, mart, nisan; eylül, ekim güzel geçer Diyarbakır’da. Fırtına, tipi olsa ne çıkar, yağmur, poyraz… Âkif’e söz vermişsen seni engelleyen tek şey ölüm olmalı ancak!
Göründü üstat! Mutlaka yayan gelmiş olmalı, kim bilir saat kaçta yola çıktı vakitlice yetişmek için. Ayağa kalkıyorum, böyle bir şahsiyet oturarak karşılanmaz elbet. Eliyle “oturunuz lütfen” işareti yapıyor, üstü başı yine ütüsüz ama tertemiz. Kalbi gibi giyinmiş.
Başı yalın, bir elinde kasketi. Boşta kalan elini öpmeye yelteniyorum, vermiyor, ısrar ediyorum, o benden de ısrarcı çıkıyor. Oturuyoruz karşılıklı. Birkaç dakika onu izliyorum; insanın ruhunu gören gözlerini; İstiklâl Marşı, Çanakkale Şehitlerine, Bülbül, Küfe, Seyfi Baba, Meyhane, Mahalle Kahvesi’ni yazan ellerini.
Etrafta bize çay getirecek bir görevliyi telaşla aranıyor. Yorgun ve susamış olmalı. Onun görmediği bir görevliye elimi kaldırıp birer bardak çay istiyorum. “Durun!” diyor görevliye, “Birer bardak kâfi gelmez, siz semaver getiriniz lütfen!”
Semaverimiz hazırlanıp da gelene değin o anın tadını çıkarıyorum. Bir çocuğun bayramlıklarını giydiğinde olduğu kadar mutluyum. Çünkü dünya gözüyle görememiş olsam da gönül gözüyle buradayım, canım Âkif’in karşısındayım şu an.
Karşımızdaki surlara bakıyorum, bayrağımız ne de güzel dalgalanıyor rüzgârla… Düşüncemi okuyor sanki:
“Öyle kolay kazanılmadı o hürriyet. O hilal uğruna ne güneşler battı. Bu topraklar için ne çok asker düştü toprağa…”
“Tohum oldu hepsi, bir düşüp bin fide verdiler, korkmayın!” diyorum.
Gözlerinde vatan aşkı ile harlanan gurur közleniyor, tebessüm ediyor.
İşte semaverimiz geldi…
Leave feedback about this