Sen susunca şehirli moğollar giriyor yurduma çamaşır iplerine efkâr
Boğazlanan hayvanlar gibi gülüşüm bazen noksan kederli
Böyle söylüyorum çünkü bir seferde anlatılır şey değil
Senetsiz bir odam aslından korkan nüshalarım var
Bir keresinde ölüler taşıdı tabutumu varılacak yerlerim uzak mı ki
Tutar da yeniden başlarsam diye biriktirdiğim çocuk masumiyeti
Duvara yaslanmış gölgeme dokundurtmadım kimseleri
Geceleri yükümü konduramıyorum artık şehre
Kaldırımlardan bu tahta bavuldan
Sıkıldım her sohbete mevzu bahis davetsiz bir Anna’dan
İçinde halk olan bir canavara binip gidiyor gençliğim
Biraz körük biraz mide bulantısı omuzda unutulmuş bir baş
Yalımlarını ilikliyorum içimden çekilen süvarilerin elimde kibrit kokusu
Kurtulunmuyor ki bu uğrudan yıkamakla geçmiyor
Çarçabuk yitiyor bakışın peşimde şapkalar ordusu
Leave feedback about this