Nefret ediyordu insanlardan. O konuştuğunda sekteye uğrayan kelimelerden de ölesiye nefret ediyordu. Boğazını tıkayan, başını ve ağzını katılaştıran harflere düşmandı. Fakat en çok da çokbilmiş o insan müsveddelerinin bakışlarına tahammülü yoktu. Hayatında bir müddet sessiz kalmak zorunda hissetmişti; sonra bu zorunluluğu kabul etmiş, sessizliği vücudunun bir uzvu haline getirmişti. Yalnızlık için de aynı şey söz konusuydu, yalnız kalmak zorunda olduğu için yalnızlığı sevmek durumunda kalmıştı. İnsanların bakışlarına fazla maruz kalmamak için sessizliği, sorularına ve itici sözlerine katlanamadığı için de yalnızlığı tercih ediyordu. Hayatında zorunlu hissettiği tek şey bir işe sahip olmak ve kimseye ilişmeden yaşamını sürdürmekti.
Gün içerisinde sık sık çocukluğu gelirdi aklına, karşılaştığı zorluklarla yorganın içine girip Allah’a dua ederken ve ağlarken uyuyakaldığı gelirdi. Çok kardeş olmanın verdiği kısıtlı yer yatağında kendine bir alan oluşturduğuna seviniyordu. Allah’a çok dua ederdi bu alanda, geceleri yakarışlarla akan gözyaşları sabah neden şiş gözlerle uyandığını açıklıyordu aslında ama kimsenin bunu görecek hali yoktu. Allah dedik değil mi? Ablası Allah’ın tüm duaları kabul ettiğini söylemişti ona, camii hocası da yazın kurmuştu böyle bir cümle. Bir ara yolda, tuvalette, okulda, yemek yerken, çocuklar onunla alay ederken hep dua ederdi. Faydasını görmeyince bıraktı yakarmayı. Şimdi de din öğretmeni bir şey demişti “Allah dualarınızı üç şekilde kabul eder, ya hemen kabul eder ve istediğini verir ya biraz bekletir sonra verir ya da bu dünyada imtihan eder ve cennette daha güzelini verir.” Ne yapmak istiyor Allah diye söylense de öğretmeninin sözlerine binaen geceleri dua etmeye devam etmişti.
İnsanların attığı bakışların ve yalnızlığın bir faydası olarak gördüğü yalan onu çoğu şeyden kurtarmıştı. Beşinci sınıfta yılsonu gösterisinde şiir okumaktan, boğazım ağrıyor deyip okunması gereken paragraflardan… Sahi neydi o şiirin adı? Kutsi Tecer’in Orda Bir Köy Var Uzaklarda şiiriydi. Köyden de nefret etmişti Kutsi Tecer’den de. Sonra fark etti ki Kutsi Tecer’in suçu yok, kitaplarını görmemeyi tercih edip kapattı defteri. Fakat şiir yazmayı bırakmıştı o günden sonra. Tabii ya şiir yazıyordu o dönemler, kimselerin haberi yoktu dizelerinden ve gözyaşlarından. Artık hiç olmayacaktı anlaşılan.
Leave feedback about this