Bomboş bir yeryüzü gibiyim. Yeryüzünde bile hissetmiyorum kendimi. Her nefes alışımda yerin altını hatırlıyorum. Çürüyen hafıza yoklamalarını ve öpmeye kıyamadığım ellerini. Her biri şimdi soğuk, senden çıkmış gitmiş gibi. Dünyanın ne tuhaflıkta olduğunu öğrenmemişim. Ölümlere şahit olmak gerekirmiş meğer. Nerede olduğumun, ne yaptığımın, nasıl davrandığımın bir önemi yokmuş. Büyük bir boşluk var. Var olunan tüm anlamların rengi değişti. Gündüzler unutmanın birer parçası, geceler ise hatıraların bütünleştiği bir yapboz oldu. Nedir bu sessiz yakarış? Ben böyle olur muydum? Kırar mıydım dünya penceresinin bütün camlarını? Birçok cevabı olmayan soru ve kendini boşlukla tamamlayan sessiz izleyişim…
Anlatmak isteyip anlatamadığım bir duygu içimi boğazlayan. Bir hikâyenin gelişmesi veya bitişi değil yazdıklarım. Sayıklamaların ortasında ağzına kadar dolmuş bir bedenin sözleri. Işığının bir ve yekten parçasını yitirmiş gölge gibi tıpkı. Hani küçükken alıştığımız oyunlar olur. Büyüsek bile içimizde tuttuğumuz oyunlar, küçük sahte inanışlar. O inanışlara bağlanarak ve onlarla büyüdüğümüz… Hatırlayabildik mi? O oyunların bozulduğu hatta kaybolup gittiği yerdeyim. Yerle yeksan olmuş bütün parçalar ama saçma bir zorunluluk ile varmış gibi davranıyorum.
Durduk yere yeni alışkanlıklar edinmeye başladım. Yürüyorum olur olmaz sokaklarda, caddelerde. Sadece yolu seyrettiğim lahzalarda yakalıyorum zihnimi. Tutuyorum bu çağa getiriyorum ama o dönüp dolaşıp yine dalıyor aynı girdaba. Neden sıkışıyorum? Neyi bulmaya ve anlamaya çalışıyorum? Ve neden sadece bedenen yaşamayı tercih ettiğim oluyor? Harflerim dahi silindi. Yazamıyorum. Bilmediğim bir dönemeçteyim.
Çok özlüyorum.
“Herkes sonunda her şeyden ayrılır.” diyor ya şair evet; sevgililer, anneler, babalar, evlatlar…
Göçüp gitmenin gidenden daha fazla kalanı yaktığı bu dünyadan serzenişte bulunması kolay geliyor bana. Kolay geleni yapıyorum sürekli.
Devamını okumak için lütfen satın alınız.
Leave feedback about this