Kaside
(Abdülazîz için)
Girdi bir hâl-î nizâmâ hey’et-î rû-yî zemin
Oldu şâmil âlemi eltâf-ı Rabb-il-âlemîn
Eyledi kesb-î hayât-î tâze halk-î kâinât
Doldu envâr-î meserretle kulûb-î mü’minîn
Buldu ahvâl ü umûr-î memleket feyz-î cedîd
Geldi erbâb-î fütûr ü ye’se hep şevk-î nevîn
Kapladı deryâ-yı şevk u şâdmânî âlemi
Zâil oldu yeryüzünden nâle-yî âh ü enîn
Tuttu dünyâyı ferah bu rütbe kim mümkün değil
Rû-yi arz üzre bulunmak bir dil-î zâr ü hazîn
Bir saâdet bir şeref kesb etti kim pehnâ-yı arz
Dîde-yî hasretle bâlâdan bakar çerh-î berîn
Herkesin vechinde bir reng-î beşâşet müncelî
Kalmadı ehl-î melâl ü hüznde çîn-i cebîn
Oldu şâdân cümle dostân mülk ü millet vaktidir
Garka-yî âlâm ü ekdâr olsun a’dâ-yî mehîn
Müjdeler kim geldi hengâm-î saâdet gitti gam
Zâhir olsunlar bütün gayret-keşân-î mülk ü dîn
Yâni Han Abdül’azîz ikbâl ile kıldı cülûs
Verdi taht-î şevkete bir şevket-î bâlâ-terîn
Ol şehinşâh-î felek-rütbet ki böyle vasf eder
Nâm-ı pâkin yâd eden her nükte-dâr ü nükte-bîn
Şehriyâr-î nâm-ver sultân-ı İskender-siyer
Pâdişâh-i bahr ü berr dâd-âver-î dâniş-karîn
Dâver-î sâhib-adâlet sâh-ı Farûkî-sıfat
Mâhi-yî zulm ü dalâlet hâmi-yî şer’-î mübîn
Sâye-yî Yezdan hidîv-î kâm-rân şâh-ı cihan
Hüsrev-i sâhib-kıran dâniş-ver-i sâhib-yâkîn
Saltanat devlet vöcûd-i şevketliye kâm-rân
Ma’rifet hikmet kemâl-i rağbetiyle kâm-bîn
İzz ü rif’at şevket-i şâhânesinden müstefîz
Fevz ü nusret himmet-i pâkîzesinden müsteîn
Kubbe-yi devran der-i ikbâline bir âsitân
Atlas-i gerdun kad-î iclâline bir âsetîn
Kande azm eyler ise nasr ü saâdet hem-rikâb
Kande ârâm eylese izz ü celâlet hem-nişîn
Bir müsâid mülke sâhibtir ki sehven hâkine
Her kim olsa dâne-rîz olur sonunda nukre-çîn
Bir dil-âver askere mâlik ki hengâm-î vegaa
Her birisi görünür a’dâya bir şîr-i garîn
Ol şeh-î zî-şan ki tîğ-î satveti lerzân kılar
Gerçi hurşîdin melâzıdır sipihr-i çâr-mîn
Bir Süleyman’dır ki fikr-î sâibiyle döndürür
Parmağında çenber-î gerdûnu mânend-î nigîn
Safder-i Hayder-şiyem kim bir nazarda mahv eder
Saff-ı düşmen fil-mesel olsa cibâl-i âhenîn
Şeh-süvâr-î şîr-dil kim kahramâne esbine
Ruhsat-i cevlân verip ger eylese tahrîk-i zîn
Şark u garbı tayy edip evvel kademde irkilir
Arsa-yî tül-i emel olsa eğer sath-i zemîn
Devr-i Âdem’den beri görmüş mü çeşm-i rûzigâr
Böyle şâh-i ehl-perver böyle hâkaan-i rezîn
Tıynet-i pâki gibi tıynet yaradılmış değil
Dest-i Kudret olalı terkîb-bend-î mâ’ ü tîn
Dâver-â dâd-âver-â şâh-i maârif-perver-â
Ey hidîvî kadr-dân ey pâdişâh-i nükte-bîn
Sensin ol hâkaan-ı a’zam kim eder ta’zîm ile
Âsitânında havâkîn-î cihan vaz’-i cebîn
Bir şerâfet geldi fevkal’âde taht-i devlete
Ol mekânda olalı zât-i hümâyûnun mekîn
Gelmedi zâtın gibi bir şâh-ı kâmil âleme
Gerçi geldi âleme pek çok mülûk-î kâm-bîn
Pâdişâhım sensin ol sâhib-zuhûr-i muntazar
Kim yed-î lûtfun eder ihyâ-yı emr-î mülk ü dîn
Ma’rifet sende kerem sende adâlet şendedir
Hâsılı hep şendedir mecmû’-i ahlâk-i güzîn
Çünki vardır sende bu gayret bu himmet şübhesiz
Her işinde mazhar-i tevfîk eder Rabb-î muîn
Eyledin erbâb-ı istihkaaka tevfîz-î umûr
Matlâbın üzre olur câri mesâlih ba’d-ez-în
Hak sebeb halk eyledi zâtın nizâm-ı âleme
Sendedir halkın ümîdi ey imâm-il-müslimîn
Merhamet kıldı Cenâb-ı Hak bu mülk ü millet
Sen müeyyedsin Hüdâ’dan anladım hakk-el-yakîn
Şark u garba var yürü ikbâl ile şimden geru
Feth ü nusret pîş-gâhında müheyyâdır hemîn
Bende-yî hâssın Ziyâ âsâ eder böyle duâ
Secdeye vardıkça sükkân-î semâvât ü zemîn
Ey Hüdâvend-i ezel ey Haalik-i kevn ü mekân
Yâ İlâh-il-âlemîn ü yâ Mücîb-üs-sâilîn ,
Mihr ü mâh ettikçe devrân arsa-yi eflâkte
Eyledikçe birbirin ta’kîb eyyâm ü sinîn
Ol şeh-i âlem-penâhı nâil-i maksüd edip
Eyle taht-î şevketinde izz ü rif’atla mekîn
Zâtını eyle serîr-î saltanatta ber-devâm
Kıl vücûd-î pâkinî cümle hatâlardan emîn
Üstümüzden eksik etme sâye-yî şâhânesin
Zâtına her hâlde her kârda sen ol muîn
Ziya Paşa (1861)
Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.
Henüz yorum yok.
Bu yazıya yorum yapabilirsiniz.