DAÜSSILA – SÜLEYMAN NAZİF

DAÜSSILA*

Bu şeb de cûşiş-i yâdınla ağladım…

Gel ey kerîme-i târîh olan güzel yurdum

Ufukların nazarımdan nihân olup gideli,

Bu hâk-dân-ı fenânın karardı her şekli.

Gözümde kalmadı yer, gök; batar, çıkar, giderim…

-Zemîne münkesirim, asûmâna muğberim-

Gelir bu cevv-i kebûdun serâirinde güler,

Çocukluğumdaki ruyâya benzeyen gözler.

Zevâhirin beni ta’zib eden güzelliğine,

Taaccüb etme, melâlim durursa bîgâne.

Dumanlı dağların ağlar, gözümde tüttükçe,

Olur mehâsin-i gurbet de başka işkence

Bizim diyar-ı tahassürden etmemiş mi güzer?

Acab yine neden lâ-kayd eser nesîm-i seher?

Verirdi belki tesellâ bu ömr-i me’yûsa,

Çiçeklerden uçan ıtra âşinâ olsa.

Demek bu mahbes- i âmâl içinde ben ebedî,

Yabancıyım… Bana her şey yabancıdır şimdi:

Ne rüzgârında şemîm-i cibâlimizdir esen,

Ne dağlarda haber var bizim sehâvilden.

Garîbiyim bu yerin şevki yok, harâreti yok;

Doğan, batan güneşin günlerime nisbeti yok.

Olunca yâdıma hasret-fiken fezâ-yı vatan,

Semâ-yı şark sual eylerim bulutlardan.

                              (Malta Geceleri)

*Malta’ya sürgün giden Süleyman Nazif’in sürgün günlerinde memleket hasretini terennüm eden şiiri.

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.