İlel-ebed

İlel-ebed

İlel-ebed.. bu tahayyül verirdi neş’e bana;

İlel-ebed onu sevmek, ilel-ebed, mü’lim

         Fakat hayât-fezâ

Bir ibtilâ ile sevmekti en güzel emelim.

Tasavvur-i ebediyyet hayât ü sevdâda,

Bu bir hayâl idi, lâkin hayâl-i dil-berdi;

         Evet, bu ru’yâdâ

Cinânı görmeğe benzerdi, rûh-perverdi!

Yazık! Şu neş’emi tesmîm ederdi hiss-i firâk

Düşerdi rûhuma her ayrılışta bir ahker;

         Evet, bu hiss ü merâk

Verirdi aşkıma bir hadşe-yî melâl-âver.

Güler görür de o çeşm-i siyâhı ağlardım,

Cihânda bir bu iken rûhumun temennâsı;

         Evet, ben anlardım:

O tatlı giryelerin ayrılıktı ma’nâsı.

Geçip tehâşi-i firkatle hep leyâl-i visâl

Sabâh olurdu sükûn bulmadan tahassürler;

         Evet, geçerdi leyâl,

Büyürdü beslenip ümmîd ile teessürler…

İlel-ebed… İki rûh-ı muâşıkın bu ümîd,

Bu va’d-ı muğfil-i sevdâ penâh-ı kalbi idi;

         Fakat ne fikr-i baîd :

Hayât-ı zâil içinde muhabbet-i ebedî!..

                                                  Tevfik Fikret (Rübâb-ı Şikeste)

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.