Zer-rişte

Zer-rişte

“Yaz aşkına dâir” dediniz… işte: Çocukken

Gayet afacan bir kedi sevdim ki elimden

Bir lâhza bırakmazdım; uyurken kucağımda

              Ruhumdaki şefkat

Hep üstüne titrer; gece ba’zan yatağımda                                   

Birlikte uyurduk. Bırakıp mektebe gitsem

               Dil-tengî-yi hasret

Mutlak beni dikkatsiz eder, “Hey koca sersem!”

Tevbîhi tokatlarla gürülderdi başımda.

               Ben, âşık-ı şeydâ,      

Her kahre tahammülle severdim… o yaşımda

Sevmekti te’sîr ü teselliyi bilirdim.

               Herkes gibi; hattâ

Ba’zan da sebebsizce olurdum müteellim…

Zer-rişte, bu ismiydi onun, sanki haber-dâr

               Mahfî kederimden,

Yaltaklanır, atlar, sürünür, okşatır, okşar,

Tatyîbime elbette o gün çâre bulurdu;

               Lâkin üzerimden

En şübheli bir meylini görsem inanırdım,

“Sâyemde bu neş’en!” demek ister gibi mağrûr;

              Mağrûr ü muhakkir

Başlardı vefâsızlığa; ben âciz ü meshûr,

Her türlü huzûzâtına, her keyfine tâbi’;

              Ba’zan mütehayyir,

Ba’zan mütehakkim; yine âciz, yine kaani’;

En şübheli bir meylini görsem inanırdım.

               Bî-çâreliğimden

Hep tırmalanır, tırmalanır, tırmalanırdm!.

“Yaz, aşkına dâir” dediniz… işte misâli:

                Sevdiklerimin ben

Hepsinde bu tırnakları, hepsinde bu hâli,

Hepsinde bu hırçın kedi sîmâsını gördüm…

Bir ömr-i cahîmin bütün ezvâkını sürdüm!

                             Tevfik Fikret (Rübâb-ı Şikeste)

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.