Erdal Erzincan: Türküdür Bizde Felsefenin Adı (Söyleşi-Musa Göçer)

ERDAL ERZİNCAN: TÜRKÜDÜR BİZDE FELSEFENİN ADI!

Söyleşi: Musa GÖÇER

Edebice 20. sayı’dan…

Uyandım dağlarda duman, seher vakti ovada bir kutsal tütsü çağırır beni el aman. Yolculuk var türkünün kalbine kalk durma hazırlan. Biletim kesildi Hatay’dan, dostlar aldı İstanbul’dan. Menzilim Erdal Erzincan. Hep uzaktan sevmiştim onu hani biz doğulular hep uzaktan sevmelerde birinciyiz ya. Şimdi hem aşığı olduğum şehrin hem ustanın keyifli olacağını düşündüğüm muhabbetinin sıcaklığı sardı canımı. Türküler canda candı bunu en iyi bilenlerden biri de bu candı.

Ah bu türküler yok mu!

Deli Çoruh yeşil yeşil akarken

Kaçkar’ın başında kar olur türkü

Düğünde sevdalar yürek yakarken

Kol kola girer de bar olur türkü

Sazı omuzunda gezer dolaşır

Bir lokma ekmeği dostla bölüşür

Kerkük’ten uzanıp Kars’a ulaşır

Aşığın elinde tar olur türkü

Ürgüp’ten de çıktığını bilirler

Araba kırılır yolda kalırlar

Bu aleme ıslah için gelirler

Semaha dönerken pir olur türkü

(Bekir KARADENİZ)

Vardım menzile Maltepe’de bir saz evi. Duvarda Pir Sultan gibi boynundan asılı ölüme gülümseyen o tanıdık yüzler. Hal hatır sorar, gidenden haber eder, dönmeye ağlar gibi. Yâr elinden tutar, dağlara çıkar gibi. Ferman padişahınsa dağlar bizimdir der gibi…

Turnalarla diyar diyar dolaşır

Koyun olur ardı sıra meleşir

Gizli gizli tenhalarda buluşur

Bir kiraz dibinde yar olur türkü

Emrah’ın tütünü arşa çıkarsa

Bir ah edip Kerem gibi yakarsa

Gün gelir de hayatından bıkarsa

En son gideceği yer olur türkü

(Bekir KARADENİZ)

Türkülerin ustası henüz gelmemiş. Sizi bekliyorduk hoş geldiniz diyen Doğu edalı bir sima buyur etti oturdum bir köşeye. Çok sürmedi mekâna giriş yaptı beklenen dost. Hani çocukluğunuzun beraber geçtiği lakin araya uzun yılların girdiği bir insanı görür de araya hiç ayrılık girmemiş gibi sarılırsınız ya. İşte öylece sarıldık birbirimize. Çok garip bir o kadar da tarifi imkânsız bir hazdı. Sanki bir Sümmani türküsünün iki dörtlüğü gibiydik. Hani Mehmet Âkif  diyor ya;

Ezelden âşinânım ben, ezelden hem zebânımsın

Beraber ahde bağlandık ne olsan yâr-i canımsın

Ne olsan zerrenim, kalbimde hâlâ çarpar esrârın

Gel ey cânan, gel ey cân, kalmasın ferdâya dîdârın

Ortak noktamız türküler. Türküler sevdamızdı. Sevdalı olduğumuz ise mah cemaline bir nikap çeken soylu güzel Anadolu idi. Gülümsüyordu lakin neden gülümsediğini çözmeye çalışıyor, o ezelden aşinalığın hikmetine sayıyordum bu hâli. Bir üst kata çıkıp küçük bir mutfağı mekân tuttuk kendimize. Bir ünlüyle değil hemen her gün kahvesini o mekânda içen deli bir şair edası vardı üzerimde. Evimde gibi rahat, sılamda gibi tanıdıktı her şey.

Günün ilk kahvesi ile alınan izinden sonra kahvenin o değişmez yoldaşını ataşa verip ilk soru ile başladık ceme. Ve ilk sorum ile şaşkın bir Erdal Erzincan belirdi karşımda. Nerde doğdunuz? Kaç yılında doğdunuz? Hiç tarzım değildi olmayacaktı.

Hocam mızrap tele her değdiğinde yüreğe değmediğini görüyoruz. Mızrap tele her değdiğinde yüreğe değmesi için ne gerekiyor? Ne eksik mızrabı tele değdirip de yüreğimize değdiremeyenlerde?

(Erdal Erzincan ile bir söyleşiye onun atar damarlarına girer gibi girmek gerekiyordu. Bunu da iyi yapabilecek kadar tanıyordum onu. Kısa bir şaşkınlığın ardından gülümseyen bir eda ile aldı sazı eline söyledi sözü bu garibe.)

Erdal Erzincan: Soru güzel hem de çok güzel lakin zor bir soru. Tele vurmadan önce o sesin nasıl çıkacağını ve dinleyen gönülde nasıl bir iz bırakacağını hayal etmeli tele vuran. Önce hayal etmeli sonra tele vurmalı bağlamayı çalan. Önce hayal ederek mızrabı tele vurduğunuzda iç dünyanızı dinleyene aşikâr edersiniz. İşte o aşikârlık dinleyici ile aranızda bir gönül bağı kurar ve bu bağı kimse koparamaz. Demem o ki el mızraba değmeden gönül gönüle değmeli.

Devamı İçin Lütfen Abone olunuz…

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.