Toplum ve İnsan

Koşuyorum yalın ayak sonsuzluğa
Üstüm başım darmaduman ,
Uzaklaştıkça yakınlaşıyor engebeler ,
Sırtımda yüzyılın sahipsiz bayağı gülüşleri ,
Yük ağır, yol uzun , hayat kısa ,
Mitolojik karakterler çoktan yalancı çıktı ,
Sonra bir söz :
Kun fe ye kun ;
Doğruluyorum ,
Demekki insan 30’lu yaşlarda ;
Böyle şeyler düşünüyor ,
Cebimde eski bir teksir kağıdı ,
Buruşmaktan grift ve mahrur ,
Hayatıma girenlerin ömrü azalıyor ,
Ve ben dizlerimi bile kıpırdatamıyorum ,
Anlam veremiyorum hiçbir şeye ;
Çünkü anlam kabahatli çıkıyor ,

Güz yaprakları dokunuyor tenime ,
Dilimde tutmayan şarkıların mırıltıları ,
Bavullar dolusu hikayeler savuruyorum otogarlara ;
Hem ,
İnsanların suçu yok ;

Toplumsal tanı gerekli yalnızlığımıza…

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.