Kızılelma – H. Nihal Atsız

Kızılelma

Bir milletin yürütücü kuvvetine “ülkü” denir. Toplumlardaki kişileri birbirine bağlayan nesne, sadece kök bir­liği, çıkar ve ihtiyaç değil, bunlarla birlikte ve aynı za­manda ülküdür.

Ülküsüz topluluk yerinde sayan, ülkülü topluluk yü­rüyen bir yığındır. Sözlük anlamı “and” ve “uzak hedef’ demek olan “ülkü”, topluluğu aynı yolda yürüten bir kuv­vettir ki, bu uğurda insanlar birbirlerine karşı içten söz­leşmiş gibidirler.

Ülkü, ilkönce, insanların gönüllerinde, gönüllerinin derinliğinde, şuuraltlarında, hayallerinde doğar ve kendi­ni önce destanlarda gösterir. Sonra şuura geçer, büyük kılavuzlar tarafından açıklanır. Daha sonra da büyük kah­ramanlar, onu gerçekleştirmek için büyük hamleler ya­par. Bu hamle sırasında da ülkülü millet, kahramanların ardından gönül isteği ile koşar. Bütün bu uğraşmalar ara­sında da millet yürür, önce manen, sonra maddeten iler­ler, olgunlaşır, erginleşir.

Türk destanlarından çıkan anlama göre, Türklerin ül­küsü, fetihler sonunda büyük ve üstün bir devlet kurarak bu devletin içinde bolluğa ve mutluluğa kavuşmaktır.

      Aşağı yukarı, her millet, aynı şekilde millî gayelerin ardındadır. Milletlerin çapına, kabiliyetine göre millîülkülerin ayrıntılarında farklar olmakla beraber, ana çiz­giler bakımından hepsi birbirine benzer: Büyümek ve rahatlığa kavuşmak!

Türkler, kendi ülkülerine niçin “Kızılelma” demişlerdir, bunun sebebini bilmiyoruz. Yalnız bu addaki saflık ve tabiîlik, Türk ülküsünün çok eski olduğunu göstermek bakımından manalıdır. Kızılelma adı, ülkünün, aydınlar­dan önce halk arasında doğduğunu gösterse gerekir.

Kızılelma ülküsü, Osmanlıların parlak çağlarında iyice belirip şekillenmiş ve konak konak, Türk büyüklüğünün, yükseklik fikrinin, ilâhî bir gayenin timsali hâline gelmiş­tir. Bu büyük düşünce olmasaydı XI. Yüzyılda Anadolu’ya gelen, en çok bir milyon Türk, Bizans’ın Asya ve Avru­pa’daki topraklarında rastladıkları diğer Türklerin birkaç tümenlik hıristiyanlaşmış döküntülerinin yardımı ile de olsa, bu dünya çapında devleti kurup dört kıta (dördün­cüsü Okyanusya’dır) üzerindeki teşkilât ve medeniyet şaheserini yaratamazdı.

Milletlere millî inanç ve güç veren ülkünün ne büyük bir kuvvet olduğunu anlamak için bugünkü olaylara bak­mak yeter.

60 milyonluk bir millet olmalarına rağmen dağınık, teşkilâtsız ve geri olan Araplar, millî ülküleri olan Arap Birliği düşüncesi sayesinde toparlanma yoluna gitmişler­dir. Ülkülerinden aldıkları güçle, Filistin işinde İngiltere ve Amerika’ya kafa tutmaktadırlar. Ülkü sahibi millet oldukları için de dünyada itibarları ve değerleri artmıştır. Bizim için çok büyük bir ibret ve ders olan şu olay, Arap­ların itibarını göstermesi bakımından manalıdır: Birleş­miş Milletler Teşkilâtı’nın 11 üyeli Güvenlik Konseyinin beşi (Amerika, İngiltere, Fransa, Rusya ve Çin) daimi, altısı geçicidir. 1945 yılında, bu altı üyelik için seçim ya­pıldı. 900 yıllık büyük bir geçmişi ve tarihi olan, asken devlet olarak nâm kazanmış bulunan Türkiye, bu seçimde ancak bir tek oy alarak Konsey’e giremediği halde, İngiliz işgalinden henüz kurtulmamış olan ordusuz, donanmasız Mısır, 45 oy alarak bu üyeliğe seçildi. Demek ki, o zamanki Birleşmiş Milletler Teşkilâtı’na dahil bulu­nan 50 devletten 45’i, Mısır’ı bizden daha itibârlı ve üs­tün görmüştü.

1946’da geçici üyelik için yapılan seçimde de Türki­ye’ye kimse oy vermediği halde, Suriye 45 oy aldı. Bir iki yıllık bir devlet olan o zamanki üç milyon nüfuslu Suri­ye’nin Türkiye’ye tercih edilmesinin sebebi açıktır: Suri­ye, bir ülkünün ardındadır. Yâni prensip sahibidir. Bun­dan dolayı da, düşmanlarının bile saygısını kazanmıştır.

Yahudiler de, ülkü sahibi olmanın ikinci bir ibret ve­rici örneğidir. Korkaklığı atasözü hâline gelen bu millet, bugün, bir millî ülkünün ardında, herhangi bir millet kadar cesaretle çarpışıyor. Millî kahramanlar yetiştiriyor ve bu millî kahramanlar, idama mahkûm edildikleri ve bağışlanma dileğinde bulunurlarsa ölümden kurtulacak­ları hâlde, İngiltere’den af dilemeyerek milletlerine şeref vermek suretiyle ölüyorlar. Bu millî ülkü sayesinde, Filis­tin’deki yarım milyon Yahudi[1], yalnız Araplarla değil, koca İngiltere ile savaşı göze alıyor, Amerika’ya meydan okuyor. Milli ülküye yapışmak sayesinde Yahudiler o kadar kuvvetlenmişlerdir ki, bugün İngiltere imparator­luğu onlara karşı bir şey yapamıyor. Tebaasından bir tek kişinin hapse atılmasını savaş sebebi sayan İngiltere, bugün, İngiliz askelerinin öldürülmesine, İngiliz subay­larının kaçırılıp dayak atılarak horlanmasına, mâsum İngiliz çavuşlarının Yahudiler tarafından cânice asılması­na ses çıkaramıyor.

Bütün bunların en önemli sebebi Arapların ve Yahudilerin olağanüstü kuvvetli olmasıdır. Bu kuvvet maddî değil, manevîdir. Yâni ülkü kuvvetidir.

Kızılelma ülküsüne “tehlikeli maceracılık” diyenler, bugünkü Araplar ile Yahudilere bakıp düşünmelidirler. Hele Yahudiler 2000 yıl önce kaybettikleri vatanlarım yeniden ele geçirmek ve yalnız kitaplarda kalmış olan İbranî dilini diriltip bir konuşma dili hâline getirmek uğrundaki çalışmaları ile dünyaya örnek olmuşlardır.

Biz ise bir yandan: “Bir Türk dünyaya bedeldir” vecizesine inanmış görünürken, bir yandan da kendimizi balta­layıp inkâr ettik. Büyüklükten korktuk. Küçüklüğü be­nimsedik ve millî ülkü ile delilik diye alay ettik. Güvenlik Konseyi’ndeki seçimler göstermiştir ki, kimseden bir şey istememek, herkesle hoş geçinmek, ittifaklar yapmak bir millete itibar sağlamıyor.[2] Kızılelma ülküsünü bir delilik sayacaksak, büyüklükten değil, yaşamaktan da vazgeçme­liyiz. “Tarihî görevini yapmış ve artık ölmeye yüz tutmuş bir topluluk” olmayı kabul etmeliyiz. Eski Asurlular, Hintliler, Romalılar gibi haritadan silinmeye razı olmalı­yız. Buna razı değilsek millî ülkünün peşine düşmeliyiz ve demiryolu yapmakla birkaç fabrika kurmayı ülkü diye göstermek gafletinden çekinmeliyiz.

Ülküler için “Maddî faydası nedir?”, “Uygulanabilir mi?” diye düşünmek doğru değildir. Hiçbir inanç riyâzi mantığa vurulmaz. Tanrı’nın varlığı da riyâzî metot ile ispat edilememiştir. Fakat yüz milyonlarca insan ona inan­makta ve bu inançtan güç almaktadır.

Ülküler de böyledir.

Kızılelma ülküsünün gerisinde savaşlar ve büyük sı­kıntılar görüp de korkanlar bulunabilir. Kendi rahatı ve keyfî kaçmasın diye insanlık dâvası (!) güdenler, ülküyü inkâr edenler her zaman, her yerde çıkabilir. Fakat bir milletin içinde büyük bir çoğunluk millî ülküye inandık­tan sonra, geri kalanlar da ister istemez bu millî akıntıya uymaya mecburdurlar. Bizim için önemli olan, dost kılık­lı yabancıların millî ülküyü güyâ millî çıkar adına balta­lamasının önüne geçmektir.

Bir topluluktan ortak ülküyü kaldırın, insanların hay­vanlaştığını görürsünüz. Ortak düşünce olmayan toplu­lukta, herkes, yalnız kendi çıkar ve zevkini düşünür. Böyle bir toplulukta fedakârlık, saygı, nezaket kalmaz. Bencillik, kabalık, rüşvet, iltimas ve namussuzluğun tür­lüsü alır yürür. Maddileşmiş bir insan vatan için ölür mü? Bencil bir insan muhtaçlara yardım eder mi? Mille­tine inanmayan bir adam yabancı ile işbirliği yapmaz mı? Erdemi gülünç bulan birisi çalıp çırpmaz mı?

Kızılelma, Türk millerinin manevî besinidir. Açlar yi­yecek bulamadıkları zaman nasıl faydasız, zararlı, hattâ zehirli nesneleri yerlerse, Türk milleti de “Kızılelma” ken­disine yasak edildiği için marksizm ve kozmopolitizm gibi zararlı ve zehirli fikirlere el uzatıyor.

Fakat artık bu devir kapanmıştır. Gittikçe uyanan mil­lî şuur karşısında gafiller ve hainler, Türk milletini daha çok aldatamayacaklardır. Kızılelma yolunu kapatamaya­caklardır.

Ziya Gökalp’ın mısraları düsturumuz olacaktır:

Demez taş, kaya

Yürürüz yaya.

Türküz, gideriz

Kızılelma’ya.

Kızılelma, 1. Sayı, 31 Ekim 1947

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.