Doksan Beş’e Doğru

Doksan Beş’e Doğru

Bir devr’i şeâmet: yine çiğnendi yeminler;

Çiğnendi, yazık, milletin ümmîd-i bülendi!

Kânun diye topraklara sürtüldü cebînler;

Kânun diye, kânun diye, kânun tepelendi…

Beyhude figanlar yine, bey-hûde enînler!

Eyvâh! Otuz üç yıl o zehir giryeleriyle,

Hüsranları, buhranları, ehvâli, melâli,

Âmâl ü devâhîsi ve sulh u seferiyle

Bir sel gibi akmış, mütevekkil, mütehâlî…

Yazsın bunu târîh-i iber hatt-ı zeriyle!

Ey bir dem-i ru’yâ gibi geçmiş kara günler,

Bir lâhza edin seyr-i cahîminizi tekrâr;

Dönsün bize mâzî, o derin nazra-yı muğber…

Heyhat! Otuz üç yıl, otuz üç yıl bütün ekdâr;

Heyhat!.. Ne bir ders, ne de bir fikr-i mukarrer!

Silmez fakat elvâhını târîh-i muânid;

Doksan Beş’i aç: Gölgesi bir tâc-ı harisin

Saklar mütelâşî, mütereddid, mütemerrid

Evzâ’-ı şeb-engîzini bir bûm-ı habîsin;

Hâlâ o vesâvis, o desâyis, o mefâsid.

Hâlâ o şebin zeyl-i temâdîsi bu ezlâm;

Hâlâ o cehalet, o tecâhül ve o techîl;

Hâlâ vatanın hissesi brr tûde-yi âlâm;

Hâlâ düşünen başlara hep lâtma-yı tenkil,

Hâlâ sırıtan dişlere hep lokma-yı in’âm.

Hâlâ tarafiyyet, hasebiyyet, nesebiyyet;

Hâlâ “Bu şenindir, bu benim!” kısmeti câri;

Hâlâ gazab altında hakîkatla hamiyyet…

Hep dünkü terennüm, sayıdan, saygıdan ârî;

Son nağmesi yalnız: Yaşasın sevgili millet!

Millet yaşamaz, hakka tahassürle solurken

Sussun diye vicdânına yumruklar inerse;

Millet yaşamaz, Meclis’i müstahkar olurken

İğfâl ile, tehdîd ile titrer ve sinerse;

Millet yaşamaz ma’şer-i millet boğulurken!

Kânun diyoruz; nerde o mescûd-ı muhayyel?

Düşman diyoruz; nerde bu? Hâriçte mi, biz mi?

Hürriyyetimiz var, diyoruz, şanlı, mübeccel.

Düşman bize kânun mu, ya hürriyyetimiz mi?

Bir hamlede biz bunları kahr ettik en evvel.

Bir hamle-i mahmûm-ı tagallüble değiştik

Hürriyyeti şahsiyyete, kânûnu gurura;

Heyhât! Otuz üç yıl geri düştük ve bu mühlik

Yoldan şu nedâmetli ve gafletli mürûra

Bî-şübhe o hummâ-yı cünûn oldu muharrik.

Ey millete bir sille olan darbe-i münker,

Ey hürmet-i kânûnu tepen sadme-yi bîdâd,

Milliyyeti, kânûnu mukaddes tanıyan her

Vicdan seni lâ’netle, mezelletle eder yâd…

Düşsün sana – meyyâl-i tahakküm – eğilen ser,

Kopsun seni – bir hak diye – alkışlayan eller!

              Tevfik Fikret (Kayalar, 9 Ocak 1912)

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.