İstanbul’da Bir Akşam

İstanbul’da Bir Akşam

Karşı evlerde ağlayan bir ses,

Bir küçük nağme-i şrkeste-heves,

Eskimiş bir sükût içinde yürür,

Kapılar örtülür; sokaklarda

Mütefekkir ve muhteriz, tenhâ

 İki, üç pây-i mâtemî sürünür.

Beldenin ufk-ı iğtirâbında

Âteşîn bir güneş ufûl etmiş

Sanki a’sâr içinde zâil olan

Bir yığın kanlı râyet-î giryân

Düşen ebada hep nüzûl etmiş,

Akşam olmuştu. Penbeliklerde

Parçalanmış dumanlı yelkenler

Gibi bir çok sehâb-ı efsürde

Bir betâetle eyliyordu güzer

Eve nisyân içinde bir düşkün,

Sanki bir cebhe-î emel-mehcûr,

Bir siyah tayf-ı münfail, meksûr

Gibi ben avdet eyliyordum o gün.

Müşteki bir heves-i gam dökerek

Bir kadın geçti. Bakmadantanıdım,

Ben onun eski âşinâsıydım.

Yine bî-çâre kollarında onun,

Vardı bî-tâb ü münkesir, o melek,

Hasta bir tıfl-ı sâkit ü mahzûn.

Bu senin nuhbe-i hayâlindi.Bu ümîdin ki böyle kaldı sakat,

Sana bir yâd-ı mâtemî ebedî.

Sana ben kalben ağladımdı, fakat

Acı bir hisle muztarib, küskün

Söylüyordum yavaş yavaş tekrâr:

Herkesin kollarında böyle, bugün

Müteverrim, sakat çocuklar var.

           Hamdullah Suphi Tanrıöver (1901)

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.