O gün taab beni ezmişti… Hâb, o yâr-ı lâtîf
Şemîm-i cümbüş-i bâliyle hissimi okşar,
Ederdi bûsiş-i nermiyle rûhumu taltif;
Geçerdi nazra-gehimden kanatlı ru’yâlar.
Düşünce sîneme, bî-tâb, o yâr-ı hufte-nazar
Kapattı gözlerimi bir beyâz lems-i hafîf;
Gunûde-fikr-i sükûn oldum on dakika kadar,
Bütün vücûdumu titretti bir temâs-ı anîf.
Gözüm açıldı, hemen bir kadîd-i sâye-likaa
Dikildi karşıma pejmürde, müncemid; sâbit
Gözünde âteş-i kin, leblerinde istihzâ.
Seher, o hadşe-nümâ rûh-ı serserî-yi leyâl
Gehî sabâha kadar, böyle müz’ic ü sâkit,
Eder nigâhımı âzürde-î melâl ü kelâl.
Ahmet Reşit Rey
(1898)
Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.
Henüz yorum yok.
Bu yazıya yorum yapabilirsiniz.