SEHER

O gün taab beni ezmişti… Hâb, o yâr-ı lâtîf

Şemîm-i cümbüş-i bâliyle hissimi okşar,

Ederdi bûsiş-i nermiyle rûhumu taltif;

Geçerdi nazra-gehimden kanatlı ru’yâlar.

Düşünce sîneme, bî-tâb, o yâr-ı hufte-nazar

Kapattı gözlerimi bir beyâz lems-i hafîf;

Gunûde-fikr-i sükûn oldum on dakika kadar,

Bütün vücûdumu titretti bir temâs-ı anîf.

Gözüm açıldı, hemen bir kadîd-i sâye-likaa

Dikildi karşıma pejmürde, müncemid; sâbit

Gözünde âteş-i kin, leblerinde istihzâ.

Seher, o hadşe-nümâ rûh-ı serserî-yi leyâl

Gehî sabâha kadar, böyle müz’ic ü sâkit,

Eder nigâhımı âzürde-î melâl ü kelâl.

      Ahmet Reşit Rey

(1898)

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.