O ZAMAN

Zamân olur ki geçer mansab-î nigâhımdan

Deride-bâl-i nedâmet, şikeste-tâb-ı elem,

Bütün hayât-ı güzeştem, hayât-ı me’mülem

Geçer, geçer, beni pâ-mâl-i ye’s eder…

                           O zaman

Bulut altında nîm-pinhân bir

Güneşin huzme-î şuââtı

İntişâr eyleyip edince mürur

İnce yağmur bulutlarında kalan

Katarât-î rakîka-yî mâdan

Nâ-gehânî nasıl ederse zuhur

Bütün elvân-ı iltimââtı,

İbtisâmıyle – sâbit ü sâir –

O bulutlarda bir bülend âhenk

Tayf-ı reng-â-renk;

Görünür öyle nâ-gehân çıkarak

Mevecât-î tefekkürâtımdan

Bir esîrî vücûd-ı hande-meâl.

Beni pâ-mâl-i ye’s eden âmâl

Toplanıp nûr-ı câzibinde hemân

Canlanır şûh, mübtesim, parlak.

Kalırım ben bu hikmete hayrân,

Mevc-i fikrim sükûn bulur…

           O zamân

Bir hande-i nermîn ile yâr-ı vefâ-dâr,

Ruhumdaki âşûbu ezersin, bitirirsin;

Bir nazra ile eyleyip ümmîdimi bîdâr

Bir dest-i nevâzişle teselli getirirsin.

                       Ahmet Reşit Rey

(1898)

Yazılan yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir. Suç teşkil edecek yazılardan dolayı edebice.net sorumlu tutulamaz.